این بخش توضیح میدهد که قبل از ۱ ژوئیه ۱۹۷۱، نقش اداره دولتی بهداشت روان به عنوان قیم اموال فرد دارای معلولیت رشدی بدون تغییر باقی میماند. پس از آن تاریخ، مدیر خدمات رشدی باید طبق مقررات خاص قانون بهداشت و ایمنی به عنوان قیم آنها منصوب شود.
برای بزرگسالان دارای معلولیت رشدی، والدین یا سرپرستان آنها میتوانند آنها را در بیمارستانهای دولتی یا موسسات خصوصی پذیرش کنند، اما همچنین میتوانند در هر زمان با اطلاعرسانی به کارکنان بیمارستان و پیروی از رویههای استاندارد، درخواست خروج آنها را بدهند.
علاوه بر این، بزرگسالان دارای معلولیت رشدی که صلاحیت دارند، میتوانند به طور مستقل برای خدمات از یک مرکز منطقهای درخواست دهند، حتی اگر بخش دیگری خلاف آن را پیشنهاد کند.
مقررات این بخش نباید به گونهای تفسیر شود که هرگونه انتصاب اداره دولتی بهداشت روان به عنوان قیم اموال یک فرد دارای معلولیت رشدی را قبل از ۱ ژوئیه ۱۹۷۱ به پایان برساند.
هدف این بخش این است که مدیر خدمات رشدی به عنوان قیم یا سرپرست یک فرد دارای معلولیت رشدی منصوب شود، همانطور که طبق مقررات ماده ۷.۵ (شروع از بخش ۴۱۶) از فصل ۲ از قسمت ۱ از بخش ۱ قانون بهداشت و ایمنی ارائه شده است.
صرف نظر از مقررات بخش ۶۰۰۰، پذیرش یک فرد بزرگسال دارای معلولیت رشدی در یک بیمارستان دولتی یا موسسه خصوصی باید بر اساس درخواست والدین یا سرپرست فرد و مطابق با مقررات بخشهای ۴۶۵۳ و ۴۸۰۳ باشد. هر فردی که به این ترتیب در بیمارستان دولتی پذیرفته شده است، میتواند در هر زمان بیمارستان دولتی را ترک کند، اگر چنین والدین یا سرپرستی تمایل خود را برای خروج فرد دارای معلولیت رشدی به هر یک از کارکنان بیمارستان اطلاع دهد و مراحل عادی خروج از بیمارستان را تکمیل کند.
صرف نظر از مقررات بخش ۴۶۵۵، هر فرد بزرگسال دارای معلولیت رشدی که صلاحیت انجام این کار را دارد، میتواند برای هرگونه خدماتی که توسط یک مرکز منطقهای ارائه میشود، درخواست دهد و آن را دریافت کند.
(Amended by Stats. 1980, Ch. 246, Sec. 8.)