Chapter 1

این قانون به افراد اجازه می‌دهد که به مجموعه کامل قوانین مربوط به اسنادی که مالکیت کالاها را ثابت می‌کنند، مانند رسیدهای انبار و بارنامه‌ها، با نام «قانون تجارت یکنواخت - اسناد مالکیت» اشاره کنند.

این بخش اصطلاحات کلیدی را در زمینه حمل و نقل و نگهداری کالا تعریف می‌کند. «امانت‌گیرنده» کسی است که تأیید می‌کند کالاها را در اختیار دارد و باید آنها را تحویل دهد. «متصدی حمل و نقل» بارنامه صادر می‌کند، که سندی است که جزئیات کالاهای ارسالی را مشخص می‌کند. «گیرنده کالا» و «فرستنده کالا» به ترتیب به دریافت‌کننده و فرستنده کالا اشاره دارند. «دستور تحویل» دستور می‌دهد که کالاها تحویل داده شوند، در حالی که «حسن نیت» به معنای عمل کردن با صداقت است. «کالاها» اقلام منقولی هستند که برای حمل و نقل یا نگهداری در نظر گرفته شده‌اند. «صادرکننده» یک امانت‌گیرنده است که سند مالکیت صادر می‌کند، و ممکن است اختیار او به نمایندگان واگذار شده باشد. «شخص ذی‌حق تحت سند» مشخص می‌کند که چه کسی مجاز است کالاها را بر اساس شرایط سند دریافت کند. «فرستنده» با یک متصدی حمل و نقل برای جابجایی کالا قرارداد می‌بندد، و «انباردار» کالاها را در ازای هزینه نگهداری می‌کند. بخش‌های دیگر تعاریف و اصول مرتبط بیشتری را ارائه می‌دهند.

این بخش توضیح می‌دهد که چه زمانی یک سند مالکیت، که اساساً به کسی حق مطالبه کالا را می‌دهد، می‌تواند قابل معامله یا غیرقابل معامله تلقی شود. اگر سند بیان کند که کالاها باید به «حامل» (هر کسی که سند را در اختیار دارد) یا به یک شخص خاص تحویل داده شوند، قابل معامله است. اما اگر خلاف آن را بیان کند یا دارای برچسب واضحی باشد که می‌گوید «غیرقابل معامله»، در این صورت قابل معامله نیست. این بدان معناست که شما نمی‌توانید حق مطالبه کالا را فقط با انتقال سند به شخص دیگری منتقل کنید.

این قانون توضیح می‌دهد که چگونه می‌توانید بین اسناد مالکیت الکترونیکی و فیزیکی جابجا شوید. اگر کنترل یک سند الکترونیکی را دارید، می‌توانید از صادرکننده درخواست کنید که آن را با یک سند فیزیکی جایگزین کند. در این صورت، نسخه الکترونیکی دیگر معتبر نیست و شخصی که درخواست تغییر را داده است، تضمین می‌کند که در آن زمان حقوقی نسبت به سند الکترونیکی داشته است. برعکس، اگر یک سند فیزیکی دارید، می‌توانید درخواست کنید که با یک نسخه الکترونیکی جایگزین شود. پس از صدور سند الکترونیکی، سند فیزیکی بی‌اعتبار می‌شود و درخواست‌کننده باید به دیگران اطمینان دهد که در زمان واگذاری سند فیزیکی، حق آن را داشته است. در همه موارد، سند جدید باید بیان کند که جایگزین سند قبلی شده است.

این بخش از قانون توضیح می‌دهد که چه زمانی یک شخص کنترل یک سند مالکیت الکترونیکی را دارد. اساساً، کنترل زمانی برقرار می‌شود که یک سیستم قابل اعتماد نشان دهد که یک نسخه معتبر واحد از سند وجود دارد که شخص ذی‌حق را شناسایی کرده و توسط او مدیریت می‌شود. سند باید به گونه‌ای ذخیره و منتقل شود که فقط شخص کنترل‌کننده بتواند تغییراتی ایجاد کند یا آن را منتقل کند، و هر نسخه به وضوح به عنوان یک کپی مشخص شده باشد. حتی اگر چندین نفر کنترل را به اشتراک بگذارند، کنترل یک شخص انحصاری است مگر اینکه برای اعمال آن به تأیید شخص دیگری نیاز داشته باشد. در نهایت، کنترل به توانایی شخص برای اقرار به آن یا قول کنترل سند به نمایندگی از شخص دیگر گره خورده است.