Chapter 4

بانک می‌تواند برای مواردی مانند چک، از حساب مشتری پول برداشت کند، حتی اگر این کار باعث اضافه برداشت شود، به شرطی که تراکنش مجاز باشد و با توافقات مشتری مطابقت داشته باشد. اگر مشتری چکی را امضا نکرده باشد یا از آن سودی نبرده باشد، مسئول مبلغ اضافه برداشت نیست. بانک‌ها می‌توانند چک‌های پس‌تاریخی را نقد کنند، مگر اینکه مشتری از قبل به آن‌ها اطلاع داده باشد که این کار را نکنند. اگر بانک قبل از موعد مقرر بر روی یک چک پس‌تاریخی اقدام کند، ممکن است مسئول هرگونه خسارت ناشی از آن باشد. در نهایت، حتی اگر چکی تغییر یافته یا به طور نادرست تکمیل شده باشد، بانک همچنان می‌تواند آن را پرداخت کند، مگر اینکه از قبل از مشکل مطلع باشد.

این قانون توضیح می‌دهد که چه زمانی یک بانک ممکن است به ناحق از پرداخت چک یا سند دیگری خودداری کرده باشد. یک بانک زمانی اشتباه می‌کند که چکی را که باید پرداخت شود، پرداخت نکند؛ اما اگر پرداخت آن منجر به اضافه برداشت شود، مجبور به پرداخت نیست – مگر اینکه بانک قبلاً با پوشش اضافه برداشت‌ها موافقت کرده باشد. اگر بانک به ناحق از پرداخت خودداری کند، ممکن است به مشتری برای هرگونه خسارت مستقیم، مانند هزینه‌های خاص یا حتی مشکلات قانونی که مشتری به دلیل این امتناع با آن مواجه می‌شود، بدهکار باشد. بانک در هر زمانی پس از دریافت سند تا زمان بازگرداندن آن، تصمیم می‌گیرد که آیا وجوه کافی برای پوشش آن وجود دارد یا خیر. اگر بعداً دوباره حساب را بررسی کنند و تصمیم به امتناع از پرداخت بگیرند، فقط موجودی در آن زمان برای تعیین اینکه آیا تصمیم آنها درست بوده یا غلط، اهمیت دارد.

این قانون به صاحب حساب بانکی یا شخص دیگری که مجاز به استفاده از حساب است، اجازه می‌دهد تا از بانک درخواست کند پرداخت یک چک را متوقف کند یا حساب را ببندد، به شرطی که جزئیات کافی را برای اقدام بانک قبل از پردازش پرداخت ارائه دهند. اگر برای این اقدامات بیش از یک امضا لازم باشد، هر شخص مجاز می‌تواند درخواست را ارائه دهد. دستور توقف پرداخت برای شش ماه معتبر است اما اگر به صورت شفاهی صادر شده و در آن مدت به صورت کتبی تأیید نشود، پس از 14 روز منقضی می‌شود. توقف پرداخت می‌تواند هر شش ماه یک بار در صورت تأیید کتبی تمدید شود. اگر پرداختی با وجود درخواست توقف پرداخت انجام شود، اثبات ضرر مالی بر عهده مشتری است و این ضرر ممکن است شامل هزینه‌های اضافی ناشی از برگشت خوردن چک‌های بعدی باشد.

این قانون می‌گوید که یک بانک می‌تواند به پردازش چک‌ها و سایر تراکنش‌ها به روال معمول ادامه دهد، اگر نداند که مشتری‌ای فاقد صلاحیت اعلام شده یا فوت کرده است. اگر بانک از فوت یا عدم صلاحیت مشتری مطلع شود، همچنان فرصت دارد تا بر اساس آن اطلاعات عمل کند. به طور خاص، پس از اطلاع از فوت مشتری، یک بانک می‌تواند تا ده روز پس از تاریخ فوت، چک‌های صادر شده قبل از آن تاریخ را پرداخت کند، مگر اینکه شخصی با ذینفعی در حساب از بانک بخواهد که پرداخت را متوقف کند.

این قانون توضیح می‌دهد که بانک‌ها چگونه باید صورت‌حساب‌های بانکی و چک‌های پرداخت‌شده را برای مشتریان خود مدیریت کنند. بانک‌ها باید صورت‌حسابی ارسال کنند که نشان دهد چه مواردی پرداخت شده‌اند یا جزئیات کافی در مورد تراکنش‌ها ارائه دهند. اگر بانکی چک‌های اصلی را برنگرداند، باید راهی برای مشتریان فراهم کند تا بتوانند چک‌ها یا کپی‌های آن‌ها را درخواست کنند. بانک موظف است سوابق را به مدت هفت سال نگهداری کند و تلاش کند درخواست‌های مشتریان را به طور معقولی برآورده سازد. مشتریان نیز به نوبه خود باید صورت‌حساب‌های خود را برای هرگونه پرداخت غیرمجاز بررسی کرده و به سرعت به بانک اطلاع دهند. اگر این کار را نکنند، ممکن است حق خود را برای ادعای خسارت علیه بانک بابت تراکنش‌های غیرمجاز از دست بدهند. با این حال، اگر بانک مراقبت لازم را به عمل نیاورده باشد، ممکن است در مسئولیت هرگونه ضرر شریک باشد. مشتریان تا یک سال فرصت دارند تا امضاهای غیرمجاز یا تغییرات را گزارش دهند، در غیر این صورت نمی‌توانند بابت این اشتباهات علیه بانک ادعا کنند. در نهایت، این قانون «چک جایگزین» را بر اساس مقررات فدرال تعریف می‌کند.

این بخش توضیح می‌دهد که اگر بانکی به اشتباه چکی را پرداخت کند که نباید پرداخت می‌کرده، مثلاً به دلیل بسته بودن حساب یا دستور توقف پرداخت، بانک می‌تواند برای جبران ضررهای خود، جای سایر افراد درگیر در معامله چک قرار گیرد. به طور خاص، بانک می‌تواند حقوق دارنده قانونی چک، شخصی که قرار بود وجه را دریافت کند، یا پرداخت‌کننده اصلی را در برابر هر کسی که در معامله‌ای که پول به اشتباه پرداخت شده، درگیر بوده است، اعمال کند.