Chapter 6

این قانون به این می‌پردازد که چه زمانی پرداخت انجام شده روی یک سند مالی، مانند چک، تعهد پرداخت‌کننده را از بین می‌برد. به طور معمول، پرداخت به کسی که قرار است پول را دریافت کند، مسئولیت پرداخت‌کننده را خاتمه می‌دهد، حتی اگر شخص دیگری ادعای آن پول را داشته باشد. اما، اگر دستور دادگاه برای توقف پرداخت وجود داشته باشد یا کسی ادعای چک را داشته باشد و تضمین جبران خسارت ارائه دهد، پرداخت‌کننده در صورتی که به شخص اشتباهی پرداخت کند، از مسئولیت مبرا نمی‌شود. همچنین، اگر پرداخت‌کننده بداند که چک سرقتی است و همچنان به کسی پرداخت کند که نباید آن را داشته باشد، از تعهد خود رها نمی‌شود.

این بخش توضیح می‌دهد که وقتی کسی تلاش می‌کند بدهی مربوط به یک سند پرداخت، مانند چک، را تسویه کند، چه اتفاقی می‌افتد. اولاً، اگر بدهکار تلاش کند پرداخت را انجام دهد و شخصی که حق اجرای پرداخت را دارد آن را رد کند، بدهی برای هر ضامن یا طرفی که می‌توانست بدهی را پیگیری کند، تا حدی ساقط (یا کاهش) می‌شود. ثانیاً، اگر پرداخت پیشنهاد شود اما رد گردد، بدهکار دیگر مجبور نیست از تاریخ سررسید به بعد، بهره‌ای بابت آن مبلغ بپردازد. همچنین، اگر بدهکار در زمان مقرر و در مکان صحیح آماده پرداخت باشد، این به منزله آن است که او واقعاً پرداخت را انجام داده است.

این بخش توضیح می‌دهد که در چه شرایطی افرادی که یک سند قابل معامله (مانند چک یا سفته) را امضا کرده‌اند، می‌توانند از تعهد پرداخت خود بری شوند. این قانون روشن می‌کند که وقتی تعهد یک طرف اصلی لغو می‌شود، این امر بر تعهد کسی که حق رجوع (حق بازپس‌گیری پول) از آن طرف را دارد، تأثیری نمی‌گذارد. با این حال، اگر تاریخ سررسید پرداخت تمدید شود یا شرایط به طور قابل توجهی تغییر کند، ضامن‌ها یا ظهرنویس‌ها ممکن است از تعهد خود بری شوند، به شرطی که بتوانند ثابت کنند این تغییرات به آن‌ها ضرر وارد کرده است. اگر وثیقه (اموال یا دارایی‌هایی که برای تضمین تعهد استفاده شده‌اند) کاهش ارزش یابد یا آزاد شود، این ضامن‌ها نیز ممکن است به طور جزئی یا کامل از تعهد خود معاف شوند. این قانون همچنین شرایطی را توصیف می‌کند که تحت آن یک شخص می‌تواند استدلال کند که دیگر مسئول پرداخت نیست، مثلاً زمانی که شخصی که تغییرات را ایجاد کرده از وضعیت قبلاً آگاه بوده است.