Chapter 2

این قانون توضیح می‌دهد که چه زمانی یک قرارداد اجاره از نظر قانونی قابل اجرا است. اولاً، اگر اجاره مصرف‌کننده نباشد و کل پرداخت‌ها کمتر از 1,000 دلار باشد، ممکن است نیازی به سند نداشته باشد. در غیر این صورت، شما به یک سند امضا شده نیاز دارید که نشان دهد قرارداد اجاره توافق شده و اقلام اجاره‌ای و مدت اجاره را توصیف کند. حتی اگر جزئیات خاصی ناقص یا نادرست باشند، قرارداد همچنان برای مدت اجاره و مقدار اقلام ذکر شده معتبر است. همچنین، اگر اقلام به طور خاص برای مستأجر ساخته شده باشند و به راحتی به دیگران قابل فروش نباشند، یا شخصی که قرارداد علیه او اجرا می‌شود، وجود اجاره را اقرار کند، قرارداد می‌تواند معتبر بماند. در نهایت، اگر مستأجر کالاها را دریافت و پذیرفته باشد، قرارداد می‌تواند قابل اجرا باشد، و هر مدت اجاره‌ای که در سند ذکر شده باشد اعمال می‌شود، یا در غیر این صورت، به آنچه معقول تلقی می‌شود، بازمی‌گردد.

این قانون بیان می‌کند که اگر طرفین بر شرایط خاصی در یک سند کتبی که آن را نهایی می‌دانند، توافق کنند، آن شرایط نمی‌توانند توسط توافقات قبلی یا توافقات شفاهی همزمان نقض شوند. با این حال، توافق می‌تواند با جزئیاتی بر اساس رویه‌های معاملاتی قبلی طرفین، عرف تجاری، یا نحوه عملکرد آنها در اجرای توافق، توضیح داده یا بسط داده شود. شرایط اضافی که به خوبی با توافق اصلی سازگار هستند و آن را نقض نمی‌کنند نیز می‌توانند در نظر گرفته شوند، مگر اینکه دادگاه تشخیص دهد که سند اصلی به عنوان نسخه مطلق و تنها در نظر گرفته شده است.

این قانون توضیح می‌دهد که چگونه یک قرارداد اجاره می‌تواند شکل بگیرد. بیان می‌کند که یک توافق اجاره معتبر است اگر شواهد کافی نشان دهد که هر دو طرف موافق هستند، حتی اگر لحظه دقیق تشکیل قرارداد را مشخص نکرده باشند. یک اجاره‌نامه همچنان قانونی است، حتی اگر برخی از شرایط آن ناقص باشد، تا زمانی که مشخص باشد هر دو طرف قصد انعقاد اجاره‌نامه را داشته‌اند و راه مشخصی برای رسیدگی به هرگونه مشکلی که پیش می‌آید وجود دارد.

اگر یک بازرگان پیشنهاد امضا شده‌ای برای اجاره کالا ارائه دهد که قول می‌دهد معتبر بماند، نمی‌توان آن را فقط به این دلیل که پرداختی در کار نیست، برای زمان وعده داده شده یا برای یک دوره معقول (اگر زمانی مشخص نشده باشد) پس گرفت. با این حال، این دوره نمی‌تواند بیش از سه ماه باشد. اگر ایجاب‌پذیر فرم را ارائه دهد، ایجاب‌کننده باید قسمتی را که این تضمین را می‌دهد، جداگانه امضا کند.

این بخش از قانون نحوه پذیرش پیشنهادات قرارداد اجاره را تشریح می‌کند. به طور کلی، وقتی کسی به شما پیشنهاد اجاره چیزی را می‌دهد، انتظار دارد که شما به روشی منطقی و متناسب با شرایط، آن را بپذیرید. اگر شروع به انجام آنچه در اجاره‌نامه درخواست شده است، راهی منطقی برای پذیرش پیشنهاد به نظر برسد، و فرد پیشنهاددهنده در مدت زمان معقولی از شما خبری دریافت نکند، می‌تواند پیشنهاد خود را دیگر معتبر نداند.

اگر می‌خواهید یک قرارداد اجاره موجود را تغییر دهید، برای اینکه این تغییر از نظر قانونی معتبر باشد، نیازی نیست چیزی در ازای آن بدهید یا بگیرید. اگر در قرارداد اجاره ذکر شده باشد که تغییرات باید کتبی و امضا شده باشند، پس نمی‌توان آن را به روش دیگری تغییر داد، مگر اینکه هر دو طرف به صورت کتبی با این موضوع موافقت کنند، به خصوص اگر یکی از طرفین یک کسب‌وکار باشد که فرم را ارائه کرده است. حتی اگر سعی کنید قرارداد اجاره را بدون رعایت این قوانین تغییر دهید یا فسخ کنید، آن تغییر ممکن است همچنان به عنوان یک چشم‌پوشی (یعنی شما از حقی صرف‌نظر کرده‌اید) پذیرفته شود. اگر از حقی برای چیزی که هنوز اتفاق نیفتاده است چشم‌پوشی کرده‌اید، می‌توانید آن را پس بگیرید، به شرطی که به طرف دیگر اطلاع دهید و این کار ناعادلانه نباشد، زیرا آنها موقعیت خود را بر اساس چشم‌پوشی اولیه شما تغییر داده‌اند.

اگر شما چیزی را از طریق یک اجاره مالی اجاره می‌کنید، تعهدات و ضمانت‌هایی که تأمین‌کننده به مالک (موجر) آن کالا داده است، شما، یعنی مستأجر را نیز تا حدی که در اجاره منافع دارید، حمایت می‌کند. با این حال، این حمایت فقط در چارچوب آنچه ضمانت‌نامه و قرارداد اجازه می‌دهند و هرگونه مسائل پیش‌آمده است. این امر شرایط قرارداد اصلی را تغییر نمی‌دهد یا هیچ تعهد جدیدی را برای مستأجر ایجاد نمی‌کند. اگر تأمین‌کننده و موجر قرارداد خود را تغییر دهند یا فسخ کنند، این امر بر شما تأثیر می‌گذارد مگر اینکه قبلاً از اجاره شما مطلع شده باشند. اما در این صورت، موجر تعهدات و ضمانت‌های اصلی تأمین‌کننده را بر عهده می‌گیرد. همچنین، شما، مستأجر، هرگونه حقوق دیگری را که ممکن است در برابر تأمین‌کننده از هر توافق یا قانون دیگری داشته باشید، حفظ می‌کنید.

این بخش توضیح می‌دهد که چگونه ضمانت‌های صریح توسط کسی که کالا را اجاره می‌دهد، ایجاد می‌شود. اساساً، اگر شخصی که کالا را اجاره می‌دهد، وعده‌ای بدهد یا بیانیه‌ای واقعی درباره کالا ارائه کند که بخشی از معامله باشد، یک ضمانت صریح وجود دارد که کالا با آن وعده یا توصیف مطابقت خواهد داشت. به همین ترتیب، اگر کالا به عنوان بخشی از معامله توصیف شود یا از طریق نمونه یا مدل نشان داده شود، باید با آن توصیفات یا نمونه‌ها مطابقت داشته باشد. قانون همچنین می‌گوید که برای وجود ضمانت نیازی به استفاده از کلمات خاصی مانند «ضمانت» یا «تضمین» نیست، اما صرفاً گفتن اینکه فکر می‌کنید کالا چقدر ارزش دارد، برای ایجاد ضمانت کافی نیست.

این بخش قانونی از قانون تجارت کالیفرنیا درباره ضمانت‌ها در قراردادهای اجاره صحبت می‌کند. این بخش تضمین می‌کند که در طول مدت اجاره، هیچ ادعا یا حقی در کالاهای اجاره‌ای به دلیل اقدامات یا عدم اقدامات موجر وجود نداشته باشد که بتواند با استفاده مستأجر تداخل کند، مگر در مواردی مانند ادعاهای نقض حق اختراع. برای اجاره‌هایی که موجر تاجری است و به طور منظم با چنین کالاهایی سروکار دارد، تعهدی وجود دارد که کالاها بدون ادعاهای مشروع نقض حق از سوی دیگران تحویل داده شوند. علاوه بر این، اگر مستأجر مشخصاتی را به موجر یا تأمین‌کننده ارائه دهد، مستأجر باید آنها را در برابر هرگونه ادعای نقض حق که ناشی از آن مشخصات باشد، محافظت کند.

این قانون شرایطی را توضیح می‌دهد که بر اساس آن کالاهای اجاره شده توسط یک تاجر باید استانداردهای کیفی خاصی را رعایت کنند که به آن «قابل تجارت بودن» می‌گویند. به طور کلی، اگر کالایی را از کسی اجاره می‌کنید که کسب و کارش تجارت آن نوع کالا است، کالا باید به اندازه‌ای خوب باشد که با شرح قرارداد اجاره مطابقت داشته باشد و شکایتی ایجاد نکند، اگر کالاهای قابل تعویض هستند، کیفیت متوسطی داشته باشند، برای استفاده معمول خود مناسب باشند، از نظر کیفیت و کمیت یکنواخت باشند و به درستی بسته‌بندی و برچسب‌گذاری شده باشند. این انتظارات ضمنی هستند، به این معنی که حتی اگر صراحتاً ذکر نشده باشند، فرض می‌شود که بخشی از قرارداد اجاره هستند. همچنین، سایر ضمانت‌های ضمنی ممکن است از معاملات تجاری گذشته یا استانداردهای صنعتی ناشی شوند.

این قانون نحوه عملکرد ضمانت‌ها را در قراردادهای اجاره توضیح می‌دهد. بیان می‌کند که هرگونه اظهارات یا اقدامات برای ایجاد یا محدود کردن یک تعهد در مورد کیفیت کالاهای اجاره‌ای باید عموماً با یکدیگر همخوانی داشته باشند. برای لغو یا تغییر تعهدات ضمنی مبنی بر اینکه کالاها از کیفیت خوبی برخوردارند یا برای استفاده خاصی مناسب هستند، باید به وضوح و به صورت کتبی در جایی که قابل توجه باشد، بیان شود. عباراتی مانند «همینطور که هست» یا «با تمام عیوب» می‌توانند این تعهدات ضمنی را لغو کنند، اگر واضح و آشکار باشند. اگر اجاره‌کننده کالاها را قبل از اجاره بازرسی کند، هرگونه نقص آشکاری که باید متوجه می‌شد، تحت پوشش ضمانت‌ها قرار نمی‌گیرد. رویه‌هایی که بین طرفین برقرار شده یا رویه‌های رایج در تجارت نیز می‌توانند ضمانت‌ها را اصلاح کنند. هرگونه تعهد در مورد حمایت در برابر ادعاهای دیگران باید به وضوح کتبی و قابل توجه باشد، مگر اینکه مشخص باشد که کالاهای اجاره‌ای ممکن است چنین ادعاهایی داشته باشند.

این بخش به نحوه تفسیر ضمانت‌ها می‌پردازد. ضمانت‌ها، چه به وضوح بیان شده باشند (صریح) و چه فرض شده باشند (ضمنی)، باید مکمل یکدیگر در نظر گرفته شوند، مگر اینکه این کار منطقی نباشد. اگر تضادی وجود داشته باشد، قصد طرفین تعیین می‌کند که کدام ضمانت اولویت دارد. در اینجا چند دستورالعمل وجود دارد: جزئیات دقیق بر نمونه متناقض یا توضیحات مبهم ارجحیت دارند؛ یک نمونه از کالاهای موجود بر توضیحات کلی متناقض ارجحیت دارد؛ و ضمانت‌های صریح بر ضمانت‌های ضمنی متناقض ارجحیت دارند، به جز آنهایی که مربوط به مناسب بودن محصول برای یک کاربرد خاص هستند.

این بخش در مورد شناسایی کالاهایی است که یک قرارداد اجاره به آنها مربوط می‌شود. اگر طرفین به طور خاص در مورد نحوه شناسایی کالاها توافق نکرده باشند، شناسایی به یکی از سه روش زیر انجام می‌شود: هنگامی که اجاره برای کالاهایی منعقد می‌شود که آماده و به وضوح شناسایی شده‌اند، هنگامی که کالاها توسط موجر برای کالاهایی که آماده نیستند، علامت‌گذاری یا به نحو دیگری نشان داده می‌شوند، یا هنگامی که فرزندان (حیوانات) بارور می‌شوند، اگر اجاره شامل حیوانات متولد نشده باشد.

این قانون می‌گوید که مستأجر کالا می‌تواند نفع بیمه‌پذیر داشته باشد، یعنی می‌تواند کالاها را بیمه کند، به محض اینکه آن کالاها در قرارداد اجاره مشخص شوند، حتی اگر با استانداردهای قرارداد مطابقت نداشته باشند و مستأجر بتواند آنها را رد کند. موجر، یا کسی که کالا را اجاره می‌دهد، می‌تواند کالاهای مشخص شده را تا زمانی که شرایط خاصی مانند نکول یا ورشکستگی رخ دهد، تغییر دهد. موجر نیز نفع بیمه‌پذیر خود را حفظ می‌کند تا زمانی که مستأجر کالاها را بخرد یا خطر از بین رفتن منتقل شود. در هر صورت، اگر قانون دیگری نفع بیمه‌پذیر اعطا کند، آن همچنان پابرجا می‌ماند. علاوه بر این، طرفین قرارداد اجاره می‌توانند بین خود توافق کنند که چه کسی باید بیمه بگیرد و چه کسی از عواید هرگونه خسارت بیمه بهره‌مند شود.

این بخش از قانون توضیح می‌دهد که در صورت گم شدن یا آسیب دیدن کالا در یک اجاره، چه کسی مسئول است. در بیشتر اجاره‌ها، موجر (کسی که کالا را اجاره می‌دهد) این خطر را حفظ می‌کند. اما در اجاره مالی، مستأجر (کسی که کالا را اجاره می‌کند) این خطر را بر عهده می‌گیرد. زمان تغییر این مسئولیت بستگی به نحوه تحویل کالا دارد. اگر کالا ارسال شود، مستأجر مسئولیت را زمانی بر عهده می‌گیرد که کالا به متصدی حمل و نقل تحویل داده شود، مگر اینکه مکان تحویل خاصی وجود داشته باشد. اگر کالا نزد یک امانت‌دار (کسی که آن را نگه می‌دارد) باشد، مستأجر زمانی مسئولیت را می‌پذیرد که امانت‌دار حق مستأجر بر کالا را تأیید کند. در سایر موارد، مسئولیت زمانی به مستأجر منتقل می‌شود که کالا را دریافت کند، به خصوص اگر موجر یا تأمین‌کننده تاجر باشد.

این بخش توضیح می‌دهد که در یک وضعیت اجاره، مسئولیت از دست دادن کالاها بر عهده کیست. اگر کالاها تحویل داده شوند اما با شرایط اجاره مطابقت نداشته باشند، موجر یا تأمین‌کننده مسئول از دست دادن هستند تا زمانی که مشکل برطرف یا پذیرفته شود. اگر مستأجر کالاهای پذیرفته شده را رد کند، می‌تواند مسئولیت از دست دادن را بر عهده موجر بداند، در صورتی که بیمه‌اش آن را پوشش ندهد. اما، اگر مستأجر از قرارداد اجاره برای کالاهای مطابق انصراف دهد یا قصور ورزد، موجر یا تأمین‌کننده می‌تواند مستأجر را برای مدت زمان معقولی مسئول از دست دادن بداند.

اگر کالایی را اجاره کنید و قبل از تحویل به شما، بدون تقصیر کسی آسیب ببیند، این اتفاقات می‌افتد: اگر کالا کاملاً از بین برود، قرارداد اجاره لغو می‌شود. اما اگر فقط جزئی آسیب دیده یا فرسوده شده باشد، می‌توانید انتخاب کنید که آن را بازرسی کنید و یا قرارداد اجاره را لغو کنید یا کالا را بپذیرید، اما ممکن است برای خسارت، تخفیف اجاره دریافت کنید، مگر اینکه اجاره مالی (لیزینگ) باشد.